Kepada Diari Ku

kepada diari,tidak disangka masa cepat berlalu

mari lah cuba imbas kembali sejak di tinggal buah hati ku

ku bemula hidup di kotaraya tanpa kekuatan kewangan

aku macam semua, ada sendiri punya mimpi dan harapan

apa salah? Ku pernah di sangka sisa yang di pandang hina

hidup penuh dengan kehitaman dan susah seperti dijangka

bila hidup ku jadi malap, ku patut buat apa di perlu

tiada buah hati dan cuma kerjaya menolong masa berlalu

prinsip pertama jaga sendiri kerana semua pentingkan diri sendiri

tidak boleh ku lupa prinsip ini hingga diri ku mati

realiti ialah ku tidak perlu sedikit belas kasihan

inilah kerana ada yang hidup bagai cuma pementasan

bila semua telah di beres, diri ku bersendiri lagi

adakah ini takdir hidup ku di kotaraya ini? boleh la ku lari?

jangan di tegur diriku,biarkan ku dgn caraku

dan kau hidup dgn caramu yang juga tiada menentu





P.S. ada kah ini takdir

kerana hidup bukan senang seperti di fikir




I wrote this sh!t myself, OK I admit my BM is damn bad